Gdy przyjdzie mi ten świat porzucić,
na jakąż nute będę nucić
melodie zgonu ma wyprawna?
Rzuciłem przecież go już dawno.

Już dawno sie przestałem smucić
o rzeczy miłe mnie stracone.
Miałyżby smutki moje wrócić,
kraść, co już dawno ukradzione.

Przecież już dawno sie wyzbyłem
marzeń o utraconym raju.
Żyję, by zwało się, że żyłem...
nad jakąś rzeką, w jakimś kraju...

Nad jakąś rzeką, w jakimś mieście,
gdzie ślubowałem ślub niewieście,
gdzie dom stworzyłem jej i sobie
z myślą o jednym wspólnym grobie.

Stanisław Wyspiański
- Gdy przyjdzie mi ten świat porzucić... -